شهريار گفت:

آمدي جانم به قربانت...ولي حالا چرا....

يکباره در دلش تمام نبودنهاي معشوق با آمدن يار زنده شد

و شعري اينچنين جانسوز بر زبان جاري کرد...

اما با تو چه بايد گفت که...

رفتي و جانم به قربانت... ولي حالا چرا...

.

.

.

که هنوز با رفتنت تمام بودنهايت در دلم زنده است...

اين هم يادگاري از روزهاي حضور در پارسي

مويد باشيد