نمی دانم شما هم دیده اید ؟!!!

   چند روز قبل از یک مرکز معتبر ، لباسی خریداری کردم که البته قیمت آن در مقوله حراج بود و مناسب ، امکان پرو وجود نداشت و با توجه به سایز استانداردی که به لباس زده بودند بنظرم رسید که مناسب باشد ، به منزل آمدم و پوشیدم اما قسمتی از لباس تنگ بود و نظرم را جلب نکرد . کمتر از 24 بعد آن را برای تعویض بردم که فروشنده تحویل نگرفت و اعلام کرد جنس مشمول حراج ، پرو نداشته و تعویض نمی شود ، با تعجب پرسیدم پس قیمتهای غیر حراج مربوط به اجاره اتاق پرو است ؟! و اصلا حراج را برای رد کردن جنسهای معیوب خود می گذارید تا به نوعی از شر آن خلاص شوید . به آن فروشنده این مطلب را نگفتم ولی واقعا فرهنگ حراج گذاشتن هم بلد نیستیم ، در همه جای دنیا بهترین جنس را با کمترین قیمت در اختیار مشتری می گذارند تا مشتری به این طریق جلب شود اما در کشور ما نیتمان این است که از جنس خود به هر نحوی شده خلاص شویم تا ویترین یا فضای مغازه خلوت شود آنهم با کسب حرام .

  با توجه به گرانیهای اخیر عده زیادی از تولیدات کیفیت نیم بند خود را از دست داده اند و ظاهراً گرانی بهانه خوبی دست بعضی از دوستان داده است و حتی دست درازی به کمیت استاندارد جنس هم شده است ، چند وقت قبل کیسه شیری را در دست گرفتم ولی جالب بود که به اندازه یک سوم کیسه خالی بود اما قیمت همان کیسه از وزن سابق استاندارش هم گرانتر شده بود . کیفیت نازل نانهای نانوایی ها که روزگاری بهانه آرد یارانه ای و قیمت پایین نان را در کوی و برزن به سر مردم می زدند ، دوباره سر از سفره های مردم در آورده است . مردم راضی به خوردن نان بی خاصیت لواش شده اند که بسیار فقیر از لحاظ مواد غدایی است و 80 درصد آن خمیر است . بیشتر افراد مسن جامعه و حتی برخی جوانان از بیماری بالا بودن فشار خون رنج می برند اما ناچار به استفاده از این نوع نان آنهم با طعم غالبا شور آن هستند . چه کسی جوابگوی سلامتی مردم است ؟ آیا امکانات بیمه ای را آنقدر راحت در اختیار مردم قرار داده ایم که اینطور با نانهای بی کیفیت و ضدسلامت ، یا عرضه لبنیات پر از نمک یا نشاسته و شیرخشک بی توجه ایم ؟ توجه ما فقط در بخش بالا بردن قیمت سرسام آور آن بود ؟ مگر قرار نبود با بالابردن قیمتها ، کیفیت آن هم تغییر قابل ملاحظه ای بکند ؟ مگر قرار نبود با تغییر وضعیت بلیطی اتوبوسها با پرداخت نقدی مشکلات کمبود اتوبوس و طی مسیر راحت تر شهروندان میسر شود ؟ چه کسی این سوالات و دیگر سوالات اذهان مردم را جواب می دهد ؟ آیا شما هم در ذهنتان این سوال نقش بسته که فلانی معتـــــرض است و خدمات دولت را نمی بیند و مـــــــــدام در حال ندیدن واقعیتهاست یا مخــــالف نظام  است ؟                                                            اشتباه فکر می کنید.

   مردم ما خوراک روزمره اشان حداقل در یک وعده غذایی از نان است ، بطور مکرر اکثر افراد جامعه با وسایل نقلیه عمومی رفت و آمد می کنند ، همه به دنبال سر پناهی آرام برای خود هستند اما متاسفانه فشارهای زندگی کمر بسیاری را خرد کرده است ، عده ای از زنان جامعه ما سرپرست خانواده اند و مستأجر ، با قیمتهای جدید و سرسام آور مسکن نمی دانند چه کنند ، نهادهای حمایتی هم فقط به ماهیانه 300/000 الی 400/000 ریال پرداختی نقدی بسنده می کنند که یک زمانی این خانواده ها با این مبلغ دغدغه قبوض مصرفی اشان برطرف می شد اما الان بعضی از اقشار جامعه شاید فقط بتوانند یک قبض خود را بپردازند زیرا اکثراً مستأجر خانه های قدیمی اند که وضعیت کنتور آنها برای همگان روشن است . کار کردن تمام اعضای خانواده و سرپرست مرد در دو شغل برای طبقات متوسط جامعه گریز ناپذیر است چطور یک زنی که بعضاً بر اثر فشار کارهای منازل مرفهین بی درد ، بیمار شده است می تواند زندگی خود و فرزندانش را اداره کند ؟ آیا مسئولین فکری کرده اند ؟ آیا همانطور که برای عدم تردد مردم در نقاط مرفه و شمالی شهر تدبیر پرداخت 4 الی 5 میلیون ریالی به هر خانواده متمکن داده شد ، برای مهار فقر در اقدامی ضربتی فکری اندیشیده شده است ؟

بالا رفتن قیمت بنزین بعضی از خانواده ها را که به فکر کار دوم با ماشین خود بودند با مشکل مواجه کرد ، شاید قاچاق آن را مهار کرد ولی لطمه سنگینی به اقتصاد خانواده ها وارد آمد . البته خانواده هایی که شاید حتی اتومبیل هم ندارند اما گرانی همه اقلام زندگی ناشی از آن را باید تحمل کنند و عده ای هم به تعداد همه افراد خانواده اشان از اتومبیل شخصی بهره مندند !

به نظرم خدا به آبروی ملت ما رحم کرد که محل اجلاس در نقطه مرکزی یا جنوب شهر نیست و هتلها اکثرا در مناطق مناسب شمالی شهر قرار دارند و گرنه مشکل فقری که حتی ظاهر اسفناکی هم دارد را چطور می شد پوشاند ؟!

نصیحتی خیرخواهانه به مسئولان ( هر چند بعید می دانم این مطلب را بخوانند ):

بیایید کاری برای پایین آمدن قیمتها بکنیم ، مردم ما نجیبند و مانند بعضی کشورها اهل اعتصاب و فلج کردن وضعیت اداری کشور نیستند ، اما در درون روحیه افراد به سمت افسردگی و اضطراب فزاینده ای پیش می رود که زمینه ساز انواع بیماری های جسمی و اعمال خلاف قانون است . این هنر نیست که قیمتی کالایی که یکباره 70 درصد بالا می رود ، با پایین آوردن 30 درصدی ، خود را از دایره وظایف کنترل قیمت خارج کنیم و منتش را سر مردم بگذاریم .

اگر زندگی مردم را در قسمتهای حیاتی از حیطه وظایف کاری خود خارج کردیم و به بخش خصوصی سپردیم مانند یک پدر وظیفه شناس ، نظارت را هم از شمار وظایف خود خط نزنیم .