قسمت اول:

این روزها بدنبال آمدن و رفتن در این شهر شلوغ نگرانی خاصی دارم. نگرانی من از کارهایی است که می توان برای این شهر پر از جمعیت انجام داد و متأسفانه به هر دلیلی انجام نشده یا کمتر به آن توجه شده است. شب عید است و مردم به دنبال خرید کردن هستند. قاعدتاً بعضی نقاط شهر شلوغ تر از جاهای دیگر است. بعضی نقاط قطب خرید کفش، پوشاک، جواهرات یا وسایل دیگر مصرفی مردم است. منظورم شهر تهران است و مثلاً خیابان بهارستان. با وجود بافت تاریخی این مکان، متأسفانه شاهد شلوغی این منطقه و ترافیک کنترل نشده آن هستیم که دلیل عمده آن شاید بورس بودن این منطقه از نظر تولید و عرضه  با قیمت مناسب برای لوازمی مثل کیف و کفش و لباس است و اتصال به خیابانهایی مانند خیابان جمهوری است که بخش اعظمی از آن دارای امکانات متعدد مثل مترو و خطوط ویژه اتوبوسرانی است و دسترسی به این منطقه را راحت تر کرده است. چند شب قبل از جلوی خیابان صف که در واقع همان باغ سپهسالار قدیم است با اتوبوس رد می شدم. ازدحام جمعیت قابل اغماض نبود. اما نکته ای به ذهنم رسید . برای ایجاد فضای آرام خرید، سر این خیابان با آهنهای بلند و مخصوصی پوشانده شده است که امکان تردد موتورسواران نباشد و آسایش و امنیت خریداران بیشتر فراهم شود. در واقع منطقه باغ سپهسالار که مرکز خرید کیف و کفش می باشد تنها با کوچه هایی که درخیابان سعدی تهران هستند و معبر ورودی خیابان بهارستان محل رفت و آمد دارد. کوچه هایی اکثرا با پارک اتومبیل های بابری و کم عرض.

به این فکر افتادم که پارک یک واحد آتش نشانی در خیابان بهارستان چه کمک عمده ای خواهد کرد اگر آتش سوزی در این مرکز رخ بدهد؟ آتش سوزیی شبیه خیابان جمهوری در چند ماه قبل که منجر به فوت دو خانم سرپرست خانوار شد. متأسفانه جواب صریح و درستی هم به بازماندگان و مردم داده نشد. اگر آتش سوزی در این مکان که مملو از واحدهای تولیدی کیف و کفش با مواد آتش زا و مغازه های آن هستند اتفاق بیفتد آیا ماشینهای آتش نشانی می توانند کمک مؤثری بکنند؟ آیا محلی برای عبور و رسیدن به موقع دارند؟ چه کسانی مجری طراحی های شهری هستند؟ آیا قرار دادن مراکز مدیریت بحران که با هزینه های گزاف ساخته می شود و آرایش داده می شود کافی است تا جلوی فاجعه گرفته شود؟ ما کی میخواهیم به کیفیت خدمت رسانی به مردم توجه بیشتر کنیم؟ چرا اتفاق وقایعی تلخ مانند آتش سوزی خیابان جمهوری، زلزله بم، زلزله رودبار و هزاران حادثه دیگر، ما را از خواب غفلت بیدار نمی کند؟ آیا جان انسانها و مردم، آنهم مردمی که همه جا پشتیبان کشور و مسئولین در خوشی و ناخوشی بوده اند نباید ارزش اندیشیدن و سرمایه گذاری مالی ندارد؟