در سراسر این کشور هر روز اتفاقات مختلفی در جریان است. یک روز قطاری از ریل خارج می شود عده ای زخمی و عده ای کشته می شوند، علتهای آن مورد بررسی واقع می شود و قول پاسخگویی به مردم داده می شود. قاعدتاً تعدادی از افراد مصدوم یا بازماندگان منتظر جواب می مانند و کسانی که دغدغه هموطن خود را دارند هم انتظار جوابی شفاف و حقیقی دارند و مایلند تا حد امکان افراد مقصر یا سهل انگار به مجاراتشان برسند. البته قاعده این است که دولتی که دأب مردم داشته باشد حتی شرایط بازماندگان را بررسی کند و تا حدودی غم فقدان یا هزینه های درمان افراد را در نظر بگیرد و کمکی برای ادامه زندگی اشان باشد، اما هیچکدام از این اتفاقات نمی افتد نه پاسخگویی، نه مجازات فرد خاطی و حداقل عذرخواهی، و نه بقیه موارد.
اگر این اتفاق در کشوری که به اصول دینی ما پای بند نباشد بیفتد، شاید رأس مسئولینی که در ارتباط با آن قضییه هستند از سمت خود به عنوان اظهار شرمندگی استعفا هم بدهد.
زلزله ای اتفاق می افتد که با وجود وسعتش ابعاد جهانی پیدا می کند، مسئولین به کمک آسیب دیدگان می شتابند، اما در میانه راه، کمکهای انسان دوستانه کشورهای دیگر به آسیب دیده حقیقی نمی رسد، بعد از واقعه کار بازسازی با کندی ادامه می یابد. وضعیت رسیدگی به خانواده ای که همه چیز را از دست داده بصورت بخشی بلاعوض و بخشی وام در نظر گرفته می شود و ادامه زندگی برای کسانی که مخصوصاً سرپرست خود را از دست می دهند رها می شود، گرما و سرما می رسد اما خانه ها هنوز تکمیل نشده اند، اهداف بسیار کوتاه مدت تعیین شده اند و شرایط یک شهر جدید پایه ریزی نمی شود و باز هم کاستیها، بر غم و غصه از دست دادن عزیزان بیشتر سنگینی می کند.

ادامه مطلب...

قسمت اول:

این روزها بدنبال آمدن و رفتن در این شهر شلوغ نگرانی خاصی دارم. نگرانی من از کارهایی است که می توان برای این شهر پر از جمعیت انجام داد و متأسفانه به هر دلیلی انجام نشده یا کمتر به آن توجه شده است. شب عید است و مردم به دنبال خرید کردن هستند. قاعدتاً بعضی نقاط شهر شلوغ تر از جاهای دیگر است. بعضی نقاط قطب خرید کفش، پوشاک، جواهرات یا وسایل دیگر مصرفی مردم است. منظورم شهر تهران است و مثلاً خیابان بهارستان. با وجود بافت تاریخی این مکان، متأسفانه شاهد شلوغی این منطقه و ترافیک کنترل نشده آن هستیم که دلیل عمده آن شاید بورس بودن این منطقه از نظر تولید و عرضه  با قیمت مناسب برای لوازمی مثل کیف و کفش و لباس است و اتصال به خیابانهایی مانند خیابان جمهوری است که بخش اعظمی از آن دارای امکانات متعدد مثل مترو و خطوط ویژه اتوبوسرانی است و دسترسی به این منطقه را راحت تر کرده است. چند شب قبل از جلوی خیابان صف که در واقع همان باغ سپهسالار قدیم است با اتوبوس رد می شدم. ازدحام جمعیت قابل اغماض نبود. اما نکته ای به ذهنم رسید . برای ایجاد فضای آرام خرید، سر این خیابان با آهنهای بلند و مخصوصی پوشانده شده است که امکان تردد موتورسواران نباشد و آسایش و امنیت خریداران بیشتر فراهم شود. در واقع منطقه باغ سپهسالار که مرکز خرید کیف و کفش می باشد تنها با کوچه هایی که درخیابان سعدی تهران هستند و معبر ورودی خیابان بهارستان محل رفت و آمد دارد. کوچه هایی اکثرا با پارک اتومبیل های بابری و کم عرض.

ادامه مطلب...

در سال جاری ، تهران به علت شدت آلودگی خطرناک تعطیل شد. یادم می آید چند سال قبل برای جلوگیری از کاهش قاچاق بنزین و محدودیت سفرهای درون شهری غیر ضروری، قیمت بنزین افزایش پیدا کرد و یارانه آن حذف شد. بلیط اتوبوسها جای خود را به کرایه های نقدی داد و یکباره سیر صعودی افزایش قیمت وسایل نقلیه عمومی و تاکسی ها راه پر پیچ و خمی رو آغاز کرد. مطابق همه طرحهای غیراصولی آسیبی که وارد شد بیشتر بر دوش کسانی است که آسیب پذیر بوده و درآمد آنها از حد متوسط هم پایین تر است. قیمت تمام اجناس متناسب با این افزایش بهای سوخت بالا رفت. خودروی شخصی همچنان در خیابانهای تهران ازدحام آفرین است و بر تعداد اتوبوسها و کیفیت اونها اضافه نشده و همچنان کمبودهای عمده ای در این بخش وجود دارد. قاعده این است که حتی فردی که دارای ماشین چند صدمیلیونی است، می تواند با طرحهای فراوان!!! ترافیک 12000 تومانی به آسانی در سطح شهر بحرکت درآورد و مشکلی با افزایش قیمت بنزین نخواهد داشت. او حتی تعداد ماشین شخصی خود را از یک مورد برای هر نفر به دو مورد با پلاک متفاوت افزایش می دهد. از طرفی وضعیت حمل و نقل عمومی نظیر مترو و اتوبوس به گونه ای است که راحتی و آرامش خود را با فشارهای استفاده از این نوع وسایل به خطر نخواهد انداخت.

اتوبوس و مترویی که معلوم نیست این همه تبلیغ برای استفاده از آنها مدیریت درستی دارد یا خیر؟ آیا اگر مردم تصمیم بگیرند از فردا به طور کامل به جای استفاده از اتومبیلهای شخصی به استفاده از آنها روی بیاورند کفاف این جمعیت با سلایق گوناگون را خواهد داد؟ آیا اتوبوسی که فضای بسته و بدون پنجره آن که با عدم کارکرد مناسب فنهای تهویه حتی در زمستان هم ، تنفس را مشکل می کند می تواند نظر فردی را که از ماشین چند صد میلیونی اش پیاده کرده ایم تأمین می کند؟ تازه این صحبت برای اتوبوسی است که تقریبا مدل آن به روز است چه رسد به جایی که بعضی از این وسایل چند سالی است از عمر مفید خود را از دست داده اند و یا مترویی که با تأخیر از راه می رسد و دچار ازدحام وحشتناکی است که با وجود کارکرد فنها قادر به ایجاد یک فضای استاندارد و صحیح نیست می تواند ظرفیت پذیرش اینگونه افراد را داشته باشد؟ مترو یا اتوبوسهایی که ازدحام بیش از حد و غیر اصولی آن باعث فرصت طلبی سودجویان و سارقان است. در این میان به وضع پله های مترو ها هم باید اشاره کرد. بسیاری از ایستگاههای جدید مترو که در مناطق پایین تر شهر راه اندازی شده اند با وجود چند سال از آغاز بکار آنها و افتتاحشان، هنوز پله برقی آن کار نمی کند و افراد زیادی خصوصا سالمندان و زنان باردار در آن به زحمت رفت و آمد می کنند. اینها بخشی از مشکلات حمل و نقل عمومی است و بنظر می رسد تا زمانی که مشکلات این قسمتها با حرکتی جهادی و بنیادی حل نشود بحث ترافیک فعلی تا حدی بسیار زیادی حل نشده باقی خواهد ماند و قسمت اعظمی از مبحث آلودگی هوا لاینحل خواهد ماند.
ادامه مطلب...